Ιστορία Θανάση

Αγαπητέ μου φίλε, βαρέθηκα αυτές τις διακρίσεις, πολιτισμός και φύση, φύση και πολιτισμός, φτάνει πια. Αυτά είναι αλληλένδετα. Εξημερώνει ο άνθρωπος τα φυτά, εξημερώνει τα ζώα, και ταυτόχρονα εξημερώνεται. Το καταλαβαίνεις αυτό; Το έχουν πει πολλές φορές, διάφοροι, με διαφορετική ορολογία. Το λένε και σταματούν εκεί. Κανονικά θα έπρεπε να προχωρήσουν και στο αντίθετο του, όπως εξημερώνεις και εξημερώνεσαι, έτσι εξαγριώνεις και εξαγριώνεσαι. Άσε λοιπόν τις διακρίσεις μεταξύ πολιτισμού και φύσης. Καθόλου απολίτιστος δεν είμαι που σκότωσα μερικές γάτες. Άλλωστε, γιατί δεν σκότωσα ποτέ έναν σκύλο ή κάποιο πουλί; Είναι τυχαίο αυτό; Ούτε μύγα σκότωσα. Ούτε μυρμήγκι. Μόνο κανένα κουνούπι πότε πότε τα καλοκαίρια, όταν μας τσιμπούν και μάς τρελαίνουν στη φαγούρα. Μας εξαγριώνουν τα κουνούπια, μας εξαγριώνουν και κάποιες γάτες, όπως η Κανέλα, η πρώτη που σκότωσα. Όσο την περιποιόμουν τόσο αυτή καιροφυλακτούσε για να με γρατσουνίσει. Η προσωποποίηση της αγνωμοσύνης. Σκέφτηκα ότι ήταν του χαρακτήρα της, αλλά και η Γαλανή τα ίδια έκανε. Και η Τίγρη. Και ο Μήτσος. Η Μικρή. Ο Λούκουλος... Από εκεί και πέρα δεν ξανάβαλα γάτα στο σπίτι μου, και φροντίζω να μην περνάνε ούτε από τον κήπο μου. Σταμάτα, λοιπόν, αυτές τις διακρίσεις πολιτισμού και φύσης.